De waarheid achter een eetstoornis... (Ter nagedachtenis van Larissa van Die)

Diep van binnen wist ik dat mijn gedachten omtrent eten gestoord was, toen afgelopen jaar één van mijn dierbare vriendinnen overleed wist ik zeker dat ik moest veranderen...Iedereen verdient een plekje op aarde en daar zou je het mooiste uit kunnen halen. Vaak is dat makkelijker gezegd dan gedaan omdat we niet alle omstandigheden in de hand hebben maar desondanks de strijd die het leven geeft leerde ik dat ik zelf degene ben die de touwtjes in handen heeft over mijn leven en mijn eigen geluksgevoel.

Larissa….Een mooie lieve meid die haar gedachten en emoties niet altijd begreep, laat staan haar omgeving. Ik leerde haar kennen in 2016 tijdens mijn reis in China.

Drie maanden lang deelde ik mijn kamer met haar. Larissa was speels en jong, mensen hielden van haar optimisme, humor en positieve energie niet wetend dat er achter haar mooie gezichtje zoveel pijn schuilde. Het was haar eerste echte reis als internationaal model. Niet alleen lichamelijk kon je zien dat ze aan een eetstoornis leed, ze observeerde iedereen zo goed dat ze precies wist wat er die dag door je mond was gegaan. Er omheen praten kon dus niet omdat ze zelf een expert was in leugens bedenken omtrent eten.

Haar aandacht begon ze op mij te richten omdat ik toen nog ‘onbewust’ eetgestoord gedrag vertoonde. Elke dag stond ik ruim voor ik moest werken op om te sporten en tegelijkertijd vond je in onze slaapkamer lege papiertjes van snickers, chocolade, koekjes etc. Op een avond stond Larissa voor me en vroeg: ‘Jorien… Waarom eet je zoveel snickers en snoep achter elkaar? Je sport elke dag en doet zo hard je best voor je gezondheid…Gaat het wel goed met je? Luister Jortje...Ik weet wat een eetstoornis is en als ik jou zo zie dan denk ik dat je hulp nodig hebt.

Daar stond ik met mijn mond vol tanden, ze overviel me...

Larissa herkende mijn gedrag omdat we in grote lijnen het zelfde meemaakte. Ze vertelde hoe ze jarenlang worstelde met Anorexia en hoe onbegrepen en machteloos zij zich vaak voelde. Het was een bijzondere nacht waarin we lachten en huilden. Het was na een lange tijd dat ik me kwetsbaar durfde op te stellen en mijn diepste geheim met iemand deelde. Het gesprek gaf mij het inzicht dat ik behoorlijk in de knoop zat met mezelf.

Dit was het begin van een eeuwige vriendschap en voor mij

het begin van een nieuwe ik.

Terug in Nederland belden we, spraken we af en logeerde we bij elkaar. Laris haar zorgen om mij, waren mijn zorgen om haar. Een eetstoornis overheerst niet alleen je leven maar ook dat van je naasten. Mede dankzij haar schoof ik in 2017 aan tafel bij Balanz (centrum eetstoornissen Twente). Opvallend is dat het in werkelijkheid niet gaat om het eten of het krijgen van een slank lichaam... Het is een diepe emotionele pijn, traumatische ervaringen, perfectionisme en vastzittende patronen van angst die zich uiten doormiddel van het niet kunnen of juist extreem veel eten. Eten is dus een oppervlakkig symptoom maar niet de oorzaak van deze stoornis.

Ik was net als Larissa en vele andere mensen jarenlang slachtoffer van mijn eigen gedachten, tot ik op de weg van herstel een lichtje zag... ‘Ik ben mijn gedachten niet!’ Langzaam maar zeker vulde de leegte van de eetstoornis zich met het zien van persoonlijke kwaliteiten, met de acceptatie van wie ik ben als persoon en herwon ik de zin van in leven zijn. Ik mag gelukkig zijn... En dat lieve Laris en ieder die met een eetstoornis of negatieve gedachten omtrent zichzelf worstelt, had/heb ik jou ook gegund.

De ouders van Larissa werden geïnterviewd voor het dagblad AD.

Ben je benieuwd naar haar verhaal? Klik dan hier.