Deel II – Uiterlijk en het hebben van een sterk portfolio maakt je kans op werk groter.

Mijn tijd in Milaan zette voort. In de avond arriveerde ik in mooi niet al te groot modellen appartement die ik samen met drie andere meiden zou delen. De meiden kwamen uit Rusland en Servië. Toen ik binnen kwam zaten ze aan de keukentafel spelletjes te spelen. Het maakte een gezellige en vriendelijke indruk. Wat opviel was dat één van de meiden uit Rusland erg dun was, zo dun dat ik me bijna dik voelde. Ik gaf ze een hand, stelde me voor en begon het huis te verkennen. Toen ik boven kwam zag ik dat mijn koffer ook gearriveerd was. De ruimte leek op een slaapzaal waar een stapelbed, twee eenpersoonsbedden en een kleine badkamer aanwezig was. Ik maakte een sprongetje van blijdschap toen ik zag dat er een eenpersoonsbed vrij was. Die is van mij...dacht ik. Ik pakte mijn koffer en probeerde een eigen plek te maken van het bed waar ik de aankomende drie maanden op zal slapen. Mijn eerste dag zat erop. Er was veel op me afgekomen, het afscheid van mijn familie, de reis en de eerste ontmoetingen van mensen binnen de modellenwereld maakte dat ik mij vermoeid voelde. Voordat ik mijn ogen sloot sprak ik nog een tijdje met Sonja het meisje uit Servië.

Ze zat in het zelfde schuitje, het voelde vertrouwd.

Op de dagen die volgde liep ik van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat door Milaan. De stad maakte een diepe indruk, ik voelde me vogelvrij. Aan het einde van elke dag ging ik naar het modellenbureau waar ik zoals ik schreef in: Deel I 'De dag dat mijn internationale modellen carrière begon' en te zien op de onderstaande foto, een A4’tje met adressen van castings voor de volgende dag ontving. Een casting kun je vergelijken met een sollicitatiegesprek waarbij je klanten ontmoet voor opdrachten van verschillende modemerken. Het gaat hier niet om je kwaliteiten of functioneren. Uiterlijk en het hebben van een sterk portfolio met foto’s maakt je kans op werk groter. Gemiddeld had ik er vijf op een dag. Al snel kwam ik erachter dat ik niet het enige model op zoek naar werk was. De concurrentie was dusdanig groot dat er dagelijks castings tussen zaten waar ik anderhalf uur in de rij stond voor het krijgen van één opdracht.

Met een nummer op mijn buik wachtte ik mijn beurt af.

Als het moment daar was liep ik met mijn portfolio in mijn hand naar voren en stond ik alleen of met meerdere meiden in een horizontale lijn voor een lange tafel. Aan tafel werd overlegd wie een stap naar voren mocht doen, zijn of haar portfolio mocht laten zien of verzocht werd de zaal te verlaten. Klanten waren vaak vriendelijk, toch zaten er moment tussen dat ik lang had gewacht en bij het naar voren lopen weer mocht omdraaien omdat ze al van een afstand hadden gezien dat ik het niet werd. Het voelde als een oneerlijke kans waarbij frustratie en ondankbaarheid mij vaak te lijf vloog. Motivatie leerde ik behouden door mezelf positief toe te spreken dat de volgende casting weer een nieuwe kans op werk was. Ondanks dat mijn geduld op de proef werd gesteld leerde ik tijdens castings steeds meer leuke meiden kennen.

We begonnen met elkaar op te trekken.

Wanneer we van een casting naar buiten liepen werden we aangesproken door de knapste jongens. Het waren ‘promoters’ (werkzaam voor discotheken) die ons met alle charme uitnodigde om het nachtleven van Milaan te verkennen. Ook de baas van mijn modellenbureau bleek een promoter te zijn. Elke avond als ik bij het modellenbureau kwam werd mij gevraagd of ik in de avond meeging stappen. Het werd niet gedwongen maar voelde door deze herhaaldelijke vraag als een verwachting. Hoorde dit bij modellenwerk?... Het modellen appartement was in de avond vaak leeg omdat iedereen de deur uitging om plezier te maken met deze jongens. We werden opgehaald in de duurste auto’s, konden gratis eten in de chicste restaurants waarnaar we eindigde in de clubs van Milaan en daar VIP mochten/moesten staan. Alles werd tot in de puntjes voorzien en alcohol was er in overvloed. Een gevaarlijke betreding niet alleen voor mijn gezondheid en het doel om professioneel model te zijn maar ook ten aanzien van zelfbescherming in een wereld met een schaduwkant.

Voor niets gaat de zon op.